Ukończone studia, zagraniczne staże, praca w korporacji, założenie rodziny – brzmi jak idealny scenariusz. Ludzie często definiują szczęście właśnie jako udane połączenie kariery i rodziny. Bywa jednak, że życie, o jakim się zawsze marzyło, po kilku latach zaczyna się wydawać pozbawione sensu, a codzienne obowiązki stają się źródłem lęku i apatii. Jednym z powodów jest brak równowagi między życiem zawodowym a osobistym.
Czym jest work-life balance?
Kiedyś uważano, że work-life balance polega przede wszystkim na odpowiednim podziale czasu pomiędzy pracą, rodziną, przyjaciółmi i hobby. Sądzono, że odpowiednia organizacja i zbilansowanie codziennych aktywności, to klucze do sukcesu. Do dziś sporo mówi się o szkodliwości przenoszenia pracy do domu czy zostawania po godzinach. Tymczasem w bardziej nowoczesnym podejściu w work-life balance najważniejsze jest bycie spójnym z sobą samym, które psychologowie nazywają egosyntonicznością. Ponieważ każdy człowiek jest inny, ma różne potrzeby i wartości, trudno określić, jaki stosunek czasu pracy i czasu dla siebie i rodziny jest uniwersalnie korzystny. Owszem, naukowcy próbują ustalać maksymalny czas, w jakim człowiek pracuje efektywnie, stąd typowy etat to 40 godzin, jednak z wielu powodów to nie do końca działa. Prócz różnic indywidualnych, wpływ na to ma brak możliwości całkowitego oddzielenia pracy od reszty życia. Spędzamy na niej większość dnia, trudno więc sobie wyobrazić, by wchodząc do domu czy pubu po godzinach przełączyć się w tryb “życie osobiste”. Nie dysponujemy przyciskiem on-off i nawet, jeśli jesteśmy już poza sferą obowiązków, myślami i emocjami często pozostajemy przy pracy dużą część doby, która pozostała, zwłaszcza, w czasach smartfonów oraz social media. Podobny mechanizm działa w drugą stronę: podczas pracy często myślimy o sytuacji w domu czy u przyjaciół.
Samoświadomość – otwarte drzwi do harmonii
Dziś równowaga między pracą a życiem osobistym polega raczej na efektywnym wykorzystaniu czasu, niż jego równym podziale, a także na właściwym wykorzystaniu swoich zasobów. Mówiąc najprościej: work-life balance to poczucie, że zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym, można być sobą. Dlatego niezwykle ważna jest znajomość siebie i dobry kontakt ze sobą, a także umiejętne wsłuchiwanie się w swoje emocje i motywacje. Zgodnie z tym założeniem, osoba która woli spędzać czas sama, niż w grupie, nie odnajdzie satysfakcji w pracy zespołowej, choćby miała najlepsze stanowisko na świecie. Będzie stale napięta, zmęczona, sfrustrowana. Podobnie trudno spełniać się w zawodzie, który wiąże się z wykonywaniem obowiązków stojących w sprzeczności z własnymi zasadami moralnymi czy dbaniem o swoje granice. Jeśli ktoś spędza w pracy 10 godzin dziennie, a mimo to jest szczęśliwy – wcale nie trzeba tego zmieniać. Być może ma w trakcie czas na porządny lunch i odpoczynek? Warunkiem jednak jest świadomość konsekwencji i akceptowanie na przykład tego, że trudno będzie spełniać się w roli rodzica bez poczucia winy. Z drugiej strony, jeśli ktoś mimo pracy na pół etatu i zarobków na satysfakcjonującym poziomie, na samą myśl o spotkaniu ze współpracownikami czy szefem czuje niechęć, boli go brzuch, uciska w klatce piersiowej etc. – warto się temu przyjrzeć.
Uzyskanie równowagi w tak ważnych sferach jak praca i relacje wymaga ogromnej dojrzałości, samoświadomości i jasności co do wizji siebie i swojego życia. Czasem w odnalezieniu work-life balance pomocna okazuje się psychoterapia.
Jeśli myślisz o tym, żeby skonsultować się ze specjalistą, umów się.
